Herken je de primaire reactie ‘bedekken’ bij foutieve beslissingen? Doorborduren met allerlei corrigerende pogingen op de 1e fout, teneinde een (politieke) blamage te voorkomen? Met het resultaat dat de kosten maar blijven stijgen en gezichtsverlies wordt voorkomen door een marginaal resultaat als projectsucces te betitelen?
Het is toch niet een echt onbekend fenomeen, en toch…. Voorbeelden te over.
Voorbeelden die ons leren dat ‘de vlucht naar voren’ meer kosten en negatieve energie opleveren dan direct je verlies te nemen, en toch…. Het is een niet uit te roeien fenomeen.
Wat zit daar toch achter?
– Werkingsmechanismen
Als al eerder in mijn blogs een verwijzing naar Vermaak (zie o.a. mijn blog van ‘de sjablonenmafia‘). Complexe onderwerpen vragen soms doortastendheid in besluitvorming. De wil om te besluiten met zo klein mogelijk eraan verbonden risico is groot. Dus complexiteit reduceren en dus het onderwerp ‘splitsen’ naar behapbare brokken. Logische reactie, maar twee aandachtspunten hierbij:
1) een holistische blik blijft noodzaak. Splitsen maakt dat totaalbeeld minder scherp. En besluiten op deelonderwerpen kunnen op dat totaalbeeld niet het juiste zijn;
2) splitsen geeft een hoger coordinatievraagstuk……
– Cultuur
Ik heb al eerder de open-foutcultuur aangestipt als noodzakelijkheid om het potentieel in je organisatie / innovatie te laten gedeien. Vaak wordt daarbij aangestipt dat de leiders van de organisatie een dergelijke cultuur moeten aanwakkeren.
Natuurlijk, werknemers doen niet wat leiders zeggen, ze doen wat leiders doen. En dus fouten maken door de top zou moeten mogen, en toch…. De open-foutcultuur lijkt niet te gelden voor de top van de organisatie!!?
Hoe dan ook, ‘de vlucht naar voren’ is een hardnekkig fenomeen.
Heb je voorbeelden uit je eigen organisatie? Laat ze hier achter, een mooie verzameling opbouwen alhier lijkt me prachtig.
Heb je een goeie aanpak om je leiders subtiel te wijzen op dit fenomeen?
Heb je slimme oplossingen om die ‘vlucht’ te voorkomen?
Ik hou me van harte aanbevolen…